Annemin Plakları 112. Bölüm: "Maruz Kalmak"

https://open.spotify.com/episode/4xojAB5wF0C7zd1w3aGj0M?si=vLMemOUKSam8x_O65GLG2w

Zamanla alışırsın demek isterim.

Ama alışmıyorsun.

içini rahatlatacaksa acıya alışıyorsun bence.

Bir ara buralardan uzaklaşmıştım… 

Bu şehirden, bu kalabalıktan, hatta sevdiğim insanlardan.

Acının dinmesini istiyordum. 

Cevapsız sorulara cevap istiyordum.

Bir taşın üstünde oturup gölü izliyordum.

Orada tanıdığım tek kişi sanki dünyada tanıdığım tek kişiymiş gibi davranıyordu.

Bir süre misafiriydim.

Konuşmamama müsaade ediyordu.

İlle de sohbet etmek istemiyordu.

Soru sormuyordu.

Benim için O, o günlerde bilge biriydi.

Benim Buda’m şimdilik O'ydu.

Ne diyordum…

Gölün kıyısında oturuyordum.

Bilge gelip yanıma oturdu.

Aklımdan hiç çıkmayacak bir şey söyledi.

Ne anlama geldiğinden mi yoksa nasıl söylediğinden mi bilmiyorum.

“Sana bir iyi haberim, bir de kötü haberim var” dedi.

“Kötü haber bir daha asla aynı olmayacaksın. 

Bir daha kendin olmayacaksın, hem de hiç.

Onu kaybettin.

Hiçbir şey onun yerini doldurmayacak.

İyi haberse bunu ne kadar çabuk kabullenirsen,

O kadar çabuk acı çekeceksin.

O kadar çabuk onu düşünmeye başlayacaksın.

Sana tattırdığı bütün sevgiyi hatırlayacaksın

Onun olduğu bütün eğlenceyi” dedi bana.

Yani demek istediğim anlayıcı, acıdan kaçamazsın.

Kaçarsan kendinden çalacaksın.

Ona ait bütün anılarını çaldıracaksın, her birini…

Attığı ilk adımdan, son gülümsemesine dek.

Hepsini yok edeceksin.

Acıyı kabullen. Anlıyor musun? Kabullen.

Onu kalbinde tutmanın tek yolu bu.

Kendi evine yabancı gibi girmek nasıl bir his bilirsiniz.

Uzun bir tatil yapar, eve girdiğiniz gibi kapıları pencereleri açar, her yeri havalandırır ama yine de nefessiz kalırsınız.

Aceleyle bir şey yapmak; çay demlemek, çiçekleri sulamak, korkunç rüyalar nefis düşler eşliğinde saatlerce uzandığınız yatağınızda uyumak istersiniz.

Şimdi aynı hisler içindeyim.

Ses çıkarmaya korkarak parmak uçlarımda yazdıklarıma bakıyorum.

Sanki yazacak hiçbir şey kalmamış,

Anlatacak hikayeler bitmiş,

Dinlenecek müzikler susmuş.

Burada her şey kırılmış ve öylece bırakılmış gibi,

Tamir edilmemiş…

Sevdiğim her şeyin olduğu bu yerin ortasında

Senin olduğun bütün anıları saklayacağım.

Senin seven gözlerinden uzak bir şekilde gerçek dünyanın çamurunda boğulduğumdaysa bu dünyaya dönüp gözlerimi kapatıp seni tanımanın sade mükemmelliğiyle kendimi avutacağım.

...